Het is ondertussen al een tijdje geleden, maar we hebben het druk gehad.

Donderdag hebben we een lui dagje gehad in Limbe, we zijn naar het Wild Life centre geweest. Onze eerste aapjes hebben we daar gespot. Er werden weesaapjes opgevangen. Het was wel de moeite… vooral toen er een groep afrikaanse jongeren ons interessanter vonden als de apen. Ze haalden allemaal hunne fancy cellphone bezig en begonnen spontaan foto’s van ons te trekken… heel raar! Daarna zijn we in Arne’s Cafe ne pizza gaan eten, dat was nog eens overheerlijk! Heel raar we zijn nog maar een week hier, en missen ons eten al wel een beetje. Toen we op ons busje van het hotel stonden te wachten begonnen er vier mannen tegen ons te babbelen, het was een a capella groepje ‘One Heart’ Waar we dan ook meteen een privé concert van kregen. Ook wij hebben dan maar onze klassieker Het is een nacht gezongen.. iets meer kattegejank. Het was een rustig dagje maar zeker wel weer veel geleerd en gesocialized.

De volgende ochtend was de laatste in Limbe, we hebben uitgebreid afscheid genomen van het strand, de zee en Denny the lifeguard. Daarna hebben we onze tocht naar Douala ingezet. Eens in Douala aangekomen hebben we ons een Kameroenees nummer aangeschaft om de communicatie toch een beetje goedkoper te maken. Een kameroeneese gast (Patrick) in het hotel nodigde ons uit om ’s avonds met ons iets te gaan drinken, daar moesten we dan ook geen seconde over nadenken. Hij en iemand van het hotel hebben ons meegenomen naar een caféke in de buurt. Er was een bandje aan’t spelen het bier liep vlot naar binnen en de sfeer zat er vrij snel in. De mannen begonnen den ene dans na den andere met ons te schuren… het was één groot Afrikaans zweetfeest! Maar het was echt gezellig een hele ervaring! Gelijk altijd hier in Afrika had Ariane weer serieus touche! De mannen hebben het hier enkel over hoe graag ze met haar willen trouwen en hoeveel kinderen ze van Ariane willen J

De volgende ochtend hebben we onze grote tocht richting Njinikom ingezet. Wat ook weer een hele belevenis werd… onze eerste taxichauffeur die ons naar de bus bracht was ervan overtuigd dat hij ons alle vier én onze 8 valiezen in zijn taxi kon krijgen. Dat gebeurde dan ook, je houd het niet voor mogelijk maar hier kan echt alles! Dus wij als ingeblikte sardienekes naar de bus, daar werd er over ons onderhandeld alsof we een kudde slachtkoeien waren… uiteindelijk mochten we dan meegaan (met de hoogste bieder) en werden we daar weer afgetroggeld omdat we blank zijn. Onze bagage ging op het dak van het busje gezet en na een uurtje stonden we vertrekkensklaar. Door het land te doorkruisen hebben we weer heel wat gezien

· mensen die dode ratten verkopen

· afrikaanse mannen die zich naast de grote weg openlijk stonden te wassen, en ja Bie had geluk gehad om hen helemaal te bestuderen. En Belgische mannen, ik kan u verzekeren dat er werk aan de winkel is zalle!

· Alle kindjes die roepen ‘les blanches, les blanches!’ als we voorbij rijden

Na 6,5 uren rijden kwamen we eindelijk aan in Bamenda, maar omdat het al donker was, was het veiliger om daar te overnachten dus hebben we een echt low budget hotel gezocht en zijn we daar gaan slapen. Onze laatste nacht samen met Inne en Camille. Het was een vreselijke nacht (omdat er onder het hotel een disco was) zijn we op zondag morgen eindelijk naar Njinikom vertrokken. We kwamen hier aan met de bus en we moesten nog door naar ons huisje aan het ziekenhuis. Ze vonden er hier niks beters op dan al onze bagage op brommerkes te zetten en dan wij erbij op en zo naar ons huisje. Zuster Xaveria ontving ons in het huisje. Het is hier echt een nog wel een mooi huisje, alles is ondertussen geïnstalleerd en we hebben het wat aangekleed met spulletjes van jullie… we gaan het hier zeker naar ons goesting hebben de komende drie maand!

Straks zijn we uitgenodigd bij moeder overste om te gaan eten… naar’t schijnt geeft ze altijd heel Bourgondische diners, dus echt iets voor Ariane en mij!