Na ons onvergetelijk weekend in Shisong begonnen we terug helemaal opgeladen aan onze werkweek in het ziekenhuis.

We kwamen maandag morgen aan in het ziekenhuis en zagen dat er licht brandde in één van de incubators. Wij als babylovers, gingen er meteen naar toe om te kijken hoe de baby er aan toe was. Het was een prematuurtje, op zondag geboren, van 1.1 kg en ongeveer 26 weken oud. Hij lag er met een maagsonde en voor de rest niets. Eten had hij nog niet gekregen want de moeder had toch geen melk zeiden de vroedvrouwen. Maar wij met onze koppigheid stapten naar de moeder en vroegen haar of we mochten proberen om te kolven. Ze had niet veel melk, maar toch een beetje... dus startten we meteen een voedingsschema op. Toen de Amerikaanse pediater kwam toeren, schreef hij IM medicatie voor, 3x per dag. Maar het arme kindje was zo mager dat IM 3x per dag onmogelijk was. Dus zijn we naar de anesthesist gegaan en hebben we hem gevraagd om bij het baby'tje een infuus te prikken. Julius was meteen bereid om ons te helpen. En heeft er alles aan gedaan om een IV te plaatsen, uiteindelijk is het gelukt in de knie, recht in het beenmerg. Maar we waren blij dat het zat. Dus konden we starten met onze behandeling.

Ondertussen was er een vrouw binnengekomen, het was haar eerste zwangerschap en ze had een vrij lange arbeid. Uiteindelijk stond ze op 10 cm en ging Ariane de bevalling doen. Sister Electa was onze begeleidster dus zij bleef ook in de verloskamer. Het baby'tje werd na een lange uitdrijving geboren, maar het was er niet goed aan toe. Ariane ging meteen mee naar de babytafel en ik bleef bij de moeder. De baby reageerde niet en Ariane had meteen de reflex om de baby te stimuleren, hartmassage en te aspireren maar Electa zei dat ze moest stoppen want dat hij eerst zuurstof moest krijgen. Na veel gesukkel had ze eindelijk het neusbrilletje opstaan maar het machine van de zuurstof ging in alarm. Geen paniek dacht Electa en ze gaf er dus ook geen aandacht aan. Ariane mocht niets anders doen dan het neusbrilletje op de baby houden en na 10 minuten ontdekte ze dat er helemaal niets uit het neusbrilletje kwam, dus de baby lag er al 10 minuten zonder zuurstof! Gelukkig kwam vroedvrouw Rose binnen en heeft zij het machine aan de praat gekregen en de baby wel geaspireerd, maar hij weende nog steeds niet. Electa zei dat hij gewoon moe was van de uitdrijving en dat we hem moesten laten rusten. Tegen de zuster kunnen we niet ingaan dus tegen ons beter weten in, lieten we hem rusten. Maar we vroegen wel dat we hem in de neonatologie mochten houden. Daar stemde ze gelukkig mee in. De baby had geen reflexen, lag alleen maar levensloos in zijn bedje... dus voor hem zag het er ook niet al te rooskleurig uit. We waren er allebei 100% van overtuigd dat er hersenschade was...moest hij het halen.

De volgende dag kwamen we op de materniteit en zagen nog steeds het licht in de incubator branden, dat was een goed teken. Het prematuurtje was een echte vechter! Het andere kindje van de zware bevalling lag ook nog op de neonato, maar hij had een grauwe kleur en stuiptrekkingen. Voor hem zag het er niet zo goed uit.

De week vorderde en alles ging gewoon zijn normale gangetje... 's nachts worden we gebeld voor bevallingen te doen en in de namiddag zitten we allebei als voorbeeldige studentjes achter onze computer aan ons eindwerk te werken. We zullen blij zijn als dat voorbij is en we tijd hebben om terug met de mensen hier vanalles te gaan doen... nog effe doorbijten!

Op donderdag kwamen we op dienst en vertelde de vroedvrouw van de nacht dat de baby van de zware bevalling gestorven was. We waren er deze keer niet zo heel erg van aangedaan want we wisten dat hij zowieso hersenschade zou hebben.

Vrijdagmorgen kregen we weer slecht nieuws en was het prematuurtje tijdens de nachtshift gestorven. De moeder was er echt slecht van, ze was ook één van de meest begane moeders dat we hier al zijn tegengekomen. Elke voedingstijd stond ze voor de incubator te kolven en ze was altijd heel gesteld op hoe haar kindje lag in wisselhouding e.d.... Het deed ons deugd om eens een moeder te hebben met zo'n westers moedergevoel. Hier hebben ze meestal de instelling dat kinderen en baby's nog geen echt leven hebben gehad en het leven dat ze verliezen dus ook niet zo kostbaar is als dat van een volwassene.

Zaterdag begon de dag echt goed, ze belde me om 4.30 u voor een bevalling die wel pas om 7.25 u bevallen is, maar het was zo'n leuk koppel, ik kon ze echt begeleiden gelijk in België. De vrouw had al 4 jongens en dit was een meisje dus ze was echt door het dolle heen! J

Na onze goeie start ging het alleen maar bergaf. Er was nog een vrouw in the labourroom die 's nachts was binnengekomen met veel bloedverlies en vermoeden van placenta praevia. Rose had de dokter 's nachts gebeld, maar die vond het niet nodig om uit zijn bed te komen en zei: ‘ maak haar maar klaar voor een keizersnede en we zien morgen wel'. 's Morgens probeerde Mister Otto (onze mannelijke en fantastische vroedman) de harttonen te beluisteren maar hij vond ze niet. De vrouw moest in ‘spoed' naar de echo en het kindje was dood. De placenta was losgekomen en het kindje zat zonder zuurtstof. Dokter Dabo was zich van geen kwaad bewust, als hij 's nachts de moeite had gedaan om uit zijn bed te komen, dan had de vrouw nu een perfect gezond kindje gehad. Ik was meegegaan naar de operatiezaal om het kindje op te vangen. Toen ik terugkwam in de kleedkamers werd het me allemaal teveel. Zoveel opgekropte frustraties... Er zijn hier zoveel mensen die sterven aan gebrek aan degelijk materiaal maar als er kinderen sterven door dingen die vermeden konden worden... dan wordt het echt wel teveel!

We besloten om in de namiddag naar Bamenda te gaan, en er met ons tweetjes eens effe tussenuit te zijn, een beetje winkelen op de marktjes, wat wandelen en eens ergens gaan eten... we hebben er echt van genoten, het was nodig en we verdienden het na onze zware week!