We hebben al een tijdje niet meer van ons late horen maar wees gerust we leven nog en het gaat nog steeds goed met ons!

Gwendoline, een vrouw die we hebben leren kennen in een overvolle, gezellige taxi op weg naar Njinikom is komen koken bij ons. Ze was voor een paar dagen op bezoek bij haar moeder in ons dorpje en is de spontaanste, en zotste vrouw die we al ooit gezien hebben en waarschijnlijk ook ooit zullen zien.

’s Avonds arriveert ze hier met haar nichtje, brandhout, een ketel en bananenbladeren. Alle elementen voor een geslaagde avond dus! We kennen haar amper maar ze doet ons nog verliefder worden op Afrika! Samen maken we coqui, een soort brij van bonen met rode olie en dat koken in bananenbladeren op een zelfgemaakt vuur buiten. Heerlijk!

Een paar dagen later was het zover: D-day! Ons Marie-Louise (de kip) ging de pot in. We hadden water gekookt en het scherpste mes gezocht om het beesje toch maar van zoveel mogelijk leed te besparen. Het was ons afscheidscadeau voor Soren en Valerie; kip met curry en rijst. Heerlijk Belgisch. Als echte Afrikaanse ging Ariane met haar mes de strijd aan, mijn taak was de kip vast te houden. In het begin liep alles goed, tot Ariane in de helft van hare nek was en die kip zo begon te spartelen dat ik ze loste en niet meer durfde terug te pakken. Gelukkig was Sören er, die voor de eerste keer zich als een echte man gedroeg en ons Marie Louise vastpakte zodat Ariane verder kon snijden. Ze heeft ons toch gesmaakt, ons Louiske! De avond was nog jong dus daarna gingen we nog eens goed dansen met zen allen. Dansen tot we er bij neervallen, vervolgens op de brommer met Abdou om nadien uitgeput in ons heerlijk tweepersoonsbed weg te dromen.

Verder gaan de dage voorbij, kindjes worde geboren en we beseffen dat we over de helft zijn en nog zoveel willen doen. Geniete is dus de boodschap!

Op dienst laten ze ons meer en meer alleen. Soms gaan de vroedvrouwen gewoon ‘efkes’ naar huis. En dan houden wij hier den boel wel recht!

Overlaatst waren we bloed gaan doneren want er is hier een groot tekort. De patiënten moeten zelf donoren zoeken vooraleer ze bloed krijgen. We konden dat wel aan tijdens onze shift dachten we, en’t was toch niet zo druk. Tot we het bloed gegeven hadden, zo slap als een vod deden we met ons tweeën 3 bevallingen, de medicatierondes en al het ander werk want Mister Otto was naar een vergadering in the convent voor al het getrouwde personeel. Toen hij na bijna 3 uur dan toch terugkwam, repten we ons naar de kantine voor een bord rijst met groundnutsoup… een bord vol kracht! Dus onze les hebben we bij deze weeral geleerd: elk 6 kg afvallen op 1,5 maand en bloed gaan geven is géén goei idee!