De broer van sister Electa (het hoofd van de materniteit) is enkele weken geleden plots gestorven. Hij was maar 48 jaar en Electa was er echt van aangedaan, ze vroeg ons of we naar de begrafenis wilden komen. Natuurlijk waren wij meteen bereidt. We hadden met al het personeel van de materniteit samen gelegd om rijst te koken, wat hier blijkbaar de gewoonte is. Midden in onze shift zijn we vertrokken, hebben snel ons Afrikaans kleedje aangeschoten en de brommer genomen richting kerk. We werden meteen door iemand naar de eerste blok geleid in de kerk. Allemaal heel erg vriendelijk, maar toen na de mis bleek dat mijn kleed gescheurd was en heel de kerk dus mijn gat meerdere malen had kunnen zien (bij de eerste offering, de tweede en dan nog eens bij den hostie) Jaja de afrikanen hebben dus hun eerste witte kont gezien. We hadden wel gedacht als hier iemand van ons twee hun intieme delen ging tonen dat het dan Ariane was… tja God zal het anders gewild hebben.

Na de begrafenis moest iedereen naar de begraafplaats, en daar werden schoten gelost. Toen we naar Sister Electa gingen, was ze erg blij dat we gekomen waren. En uit dankbaarheid mochten we aanschuiven aan de koffietafel… mannelief! De koffietafels hier, das nogal eens wat anders dan die in België. Geen harde pistolets me droge kaas en hesp maar een heel warm buffet met vlees, rijst, pasta, foufou en njamma njamma,… alles wat het maagje wenst! It was a party in our tummy, so yummie!

Gelijk het moet op een begrafenis begon het te regenen… aangezien de kerk ergens afgelegen op een modderpad was, mochten we de brommer niet terug nemen maar moesten we tracken van de Madam Rose. Dus deden we dat maar… Kletsnat en modder van boven tot beneden kwamen we thuis aan. Een warm doucheke deed ons deugd zoals nooit tevoren!