Ariane naait iedereen!

Het leven in't het ziekenhuis is nog altijd zoals het was... We hebben hier een immense verantwoordelijkheid. Op dagen zoals vandaag doen we gewoon alles alleen. Sister Electa was de 'vroedvrouw' van dienst vandaag. Normaal werkt zij altijd samen met een andere gediplomeerde vroedvrouw maar omdat er een 4 daags semenarie is stond ze alleen op dienst.

Bij het begin van onze shift zei ze, Oh I'm happy that I have two midwifes today. De twee vroedvrouwen, dat waren wij... en ze mag haar pollekes kussen dat ze ons had! Heel de shift is ze weg geweest, wij hebben ALLES alleen gedaan; medicatie, rondes met de dokter, infusen, opnames, ontslagen,... heel de pattaklan!

Om 2 uur bij de overdracht zagen we ze terug om haar kabas te pakken en off she went! Tja we vinden het ook wel leuk dat we hier zo zelfstandig kunnen werken!

Bij bevallingen, als de vrouw scheurt of ze geknipt wordt, naaien we helemaal alleen, de vroedvrouwen blijven zelfs niet meer in de verloskamer. Ariane is de proffesionele naaister, ze naait iedereen! Voor al uw scheuren groot of klein, moet je bij Ariane Casteels zijn!

Ik ben de besnijdster, alle jongetjes worden na de bevalling standaard besneden. We hebben dus al veel kans gehad om te observeren hoe de vroedvrouwen dat doen. En de laatste tijd doen we ze zelf. We zijn altijd blij als er jongens geboren worden, dan kunnen we ze besnijden! Dus mannen, als we terug in België zijn dan kunnen we jullie probleemloos verlossen van al dat overtollige vel!

Als het meisjes zijn, is het ook nog wel leuk... dan ruilen we onze vroedvrouwentaak om in piercer van dienst, babies met oorbellen is hier namelijk een echte hype!

We verleggen hier dagelijks onze grenzen! Maar leren wel veel bij, niet percee op vlak van handelingen enzo maar wel op vlak van zelfstandigheid, zelf nadenken,... Volgens ons zijn ook dat wel goei kwaliteiten voor een vroedvrouw.

We trekken hier goed onze plan met ons tweeën! In de week was Sister Xaveiria, de Matron, in ons huisje op bezoek. Ze kwam oorspronkelijk voor onze hollandse buren omdat ze het niet zo gemakkelijk hadden qua aanpassing. Ze zei ons dat we echt ingeburgerd zijn, we gedragen ons als echte afrikanen. The two of you are just like a twin, you are always together! Zo is het ook... peppie en kokkie, knabbel en babbel, jip en janneke, sien en maria, den dikke en den dunne... ze zijn er niks tegen! Ariane en Bie, das pas een combinatie!

Als we er aan denken dat het hier stilaan op z'n einde begint te lopen, dan panikeren we even... we willen nog zoveel doen!

We gaan het de komende weken er nog ten vollen van pakken!

Week - end

Zaterdag: Lancering van de 50ste verjaardag

Zaterdag wilden we naar Bamenda gaan om onze nieuwe Hollandse buren wegwijs te maken in the big city. Maar toen de Matron hier 's avonds op visite kwam en ik onze plannen meedeelde, zei ze dat dat absoluut niet kon. Want op zaterdag werd de start van het 50ste verjaardagsjaar van het ziekenhuis gevierd. Iedereen moest aanwezig zijn!

Dus hebben we zaterdagmorgen geholpen met brood snijden, salades maken, afwassen,... tot om 9 uur de lanceringsmis begon. Er stonden overal tentjes op het plein van het ziekenhuis en daar werd de mis gehouden. Zoals altijd werden wij bij de elitegroep gezet, dik tegen onze goesting, want wij zouden veel liever bij het gewone volk zitten. Maarja als de Matron het zo wilt... dan gebeurt het zo!

Na de mis was het etenstijd, al het personeel had samengewerkt om een heerlijk buffet samen te stellen, waar wij ons mochten aanzetten... het heeft ons gesmaakt!

Zondag: Lake Niosk

Elke zondag gaan we met veel plezier naar the first Mass (om 6 AM) maar deze zondag zijn we na de hostie vertrokken want Abdou kwam ons halen om 7 uur om naar Lake Niosk te gaan. 3 uur lang hebben we op zijn brommerke gezeten op very bumpy roads! Dan moesten we een uur stappen tussen rotsen, over beken, door velden, over bergen, tussen de koeien én hun stieren met heel erg grote horens, tot we aan het prachtige Lake Niosk aankwamen. Den Abdou schoot direct zijn broek uit... tot onze grote verbazing had hij nog een lange broek onderaan en sprong het water in. Wij volgden meteen, maar dan met broek) het was heerlijk verfrissend! De zon brandde maar toch moesten we snel terugkeren want net na de middag begint het hier te regenen en de wegen zijn dan veel te glad om met de brommer te rijden. Dus haastten we ons terug naar de brommer... het was een helse wandeling, altijd maar bergop, en den Abdou dieje ne shortcut wou nemen, maar verkeerd wandelde... er is nen hoop afgezweet! Maar we waren blij dat we de brommer bereikten, spijtig genoeg waren er nog stukken waar we moesten stappen omdat het te moeilijk was met de brommer. De wegen waren barslecht, door al de stenen vlogen we telkens naar boven, we hingen meer in de lucht dan dat we zaten. We kunnen nu toch maar zeggen dat we op Afrikaanse grond van de grond geweest zijn! Maar God was nog redelijk goed gezind, het is pas beginnen regenen toen we op de verharde weg waren.

Eens thuis gekomen zijn we snel de douche ingesprongen want we hadden afgesproken om Khaté Khaté te gaan eten bij Paul van het Labo. We kwamen binnen in zijn villa, ik was meteen helemaal de kluts kwijt. Het zag er heel Westers uit, Amerikaanse koelkasten, microgolf, zetels die heerlijk zaten,... pure luxe! Ariane heeft er ne goeie uitgekozen, én het is nog ne goeie kok ook want de Khaté Khaté was om de vingers van af te lekken! Dus Bernadette, ge kunt op uw twee oren slapen... ze maakt hier heel wijze beslissingen!

Na het eten zijn we der eentje gaan drinken in de Havanna Club. Wijn vloeide en het was gezellig. Maar laat konden we het niet maken want de volgende dag was het weer werkendag!

Burial

De broer van sister Electa (het hoofd van de materniteit) is enkele weken geleden plots gestorven. Hij was maar 48 jaar en Electa was er echt van aangedaan, ze vroeg ons of we naar de begrafenis wilden komen. Natuurlijk waren wij meteen bereidt. We hadden met al het personeel van de materniteit samen gelegd om rijst te koken, wat hier blijkbaar de gewoonte is. Midden in onze shift zijn we vertrokken, hebben snel ons Afrikaans kleedje aangeschoten en de brommer genomen richting kerk. We werden meteen door iemand naar de eerste blok geleid in de kerk. Allemaal heel erg vriendelijk, maar toen na de mis bleek dat mijn kleed gescheurd was en heel de kerk dus mijn gat meerdere malen had kunnen zien (bij de eerste offering, de tweede en dan nog eens bij den hostie) Jaja de afrikanen hebben dus hun eerste witte kont gezien. We hadden wel gedacht als hier iemand van ons twee hun intieme delen ging tonen dat het dan Ariane was… tja God zal het anders gewild hebben.

Na de begrafenis moest iedereen naar de begraafplaats, en daar werden schoten gelost. Toen we naar Sister Electa gingen, was ze erg blij dat we gekomen waren. En uit dankbaarheid mochten we aanschuiven aan de koffietafel… mannelief! De koffietafels hier, das nogal eens wat anders dan die in België. Geen harde pistolets me droge kaas en hesp maar een heel warm buffet met vlees, rijst, pasta, foufou en njamma njamma,… alles wat het maagje wenst! It was a party in our tummy, so yummie!

Gelijk het moet op een begrafenis begon het te regenen… aangezien de kerk ergens afgelegen op een modderpad was, mochten we de brommer niet terug nemen maar moesten we tracken van de Madam Rose. Dus deden we dat maar… Kletsnat en modder van boven tot beneden kwamen we thuis aan. Een warm doucheke deed ons deugd zoals nooit tevoren!

Traditional Wedding

Lora van de dispensery gaat trouwen. Maar voor de officiële festiviteiten was er de traditional wedding, en wij werden ook uitgenodigd. Zo’n wedding doen ze tijdens de nacht. Toen we om 19 uur vertrekkensklaar stonden, kregen we telefoon van Mister Otto… een delivery, da konden we natuurlijk niet laten liggen. Na de bevalling hebben we dan onze koers richting de wedding ingezet. Toen we daar aankwamen was het echt een Hospital Party, allemaal bekenden en ook den Abdou was uiteraard van de partij. Hij nam ons zoals altijd meteen onder zijn vleugels.

Eerst was het receptie waar we konden kiezen tussen foufou en njamma njamma of Yellow Rice… we hadden eigelijk al gegeten dus ne loaf of foufou da kon er nimmer bij, dus gingen we voor de kleine snack.

Nadien begon het traditionele deel, den Abdou nam ons mee naar the kitchen, waar het zich allemaal afspeelde. We werden op de eerste rij gezet bij de familie van de man. Zodat we alles goed konden volgen, en den Abdou, onze personal photographer, zorgde voor de geslaagde plaatjes! Er kwam ne funny man, iemand die het gebeuren een beetje leidt en het publiek de hele avond entertaint. Eerst moest de familie van de man de bruidsprijs geven, wat bestaat uit ne stapel brandhout. En daarna moet de familie van de bruid de schoonfamilie voeden, met uiteraard foufou en njamma njamma, op de traditionele manier klaargemaakt en een grote kuip vlees. Het was een heel belevenis, echt de moeite om eens meegemaakt te hebben! Alles was op z’n Afrikaans, dus het was pas laat toen al het geoffer enzo gedaan was. We waren blij dat we thuis waren en onze oogjes konden sluiten want de volgende dag was het weer werkendag!

Easter

Op goede vrijdag heeft onze lieven Heer ons een cadeau’tje gegeven. Er was een vrouw in arbeid van een eerste kindje. Op het einde van onze shift stond ze volledig en konden we beginnen te persen. Zoals bij elke primi ging dat gepaard met bloed, zweet en tranen. Toen ze eindelijk beviel riep de vroedvrouw; ‘hold her tummy! There’s a second one inside!’ Dus Ariane vliegt op hare buik, en ik ging ondertussen met het eerste kindje naar de babytafel. Het eerste kindje woog 1750 gr dus nu wachten op het tweede. 2 uur later liet ook zij haar hoofdje zien, een meisje van 1550 gr. What a blessing dachten wij! Maar de vrouw was er minder mee opgezet… 19, alleenstaand en onverwachts een tweeling… that’s African life!

Shisong Weekend

Een paar uur later, in de gietende regen, ontvingen we onze Shisong friends met open armen! Vake en Michael waren ook meegekomen, wat ons heel gelukkig maakte aangezien ze een grote lading eten en brieven uit België bij hadden voor ons. We hadden een heel weekend gepland. Die vrijdag avond zijn we Khaté Khaté gaan eten bij Rita in een restaurantje dat we nog maar pas ontdekt hebben… het was HEERLIJK! Alleen wat onwennig voor Vake en Michael om met hun handen te eten, daarna zijn we nog iets gaan drinken en dan maar snel ons bedje in.

De volgende ochtend zijn we in de kantine gaan eten… we kregen een privékamertje en ze hadden een heerlijk ontbijt klaar gemaakt. Zoals echte gidsen hebben we onze vrienden rondgeleid en we zijn geëindigd in het weeshuisje, waar we met z’n allen met de weesjes gespeeld hebben… echt schattig J

’s avonds is Lucy ons komen leren hoe we ons favoriete afrikaanse gericht klaar moeten maken; Rise, Groundnutsoupe and fried Fish. Het was een succes! Na onze heerlijke maaltijd zijn we afgezakt naar de kerk voor de nachtmis. In de kerk was het pikdonker en iedereen had een kaarsje vast… twas echt gezellig! Na een paar minuten kreeg Ariane ne serieuze spetterpoepaanval waardoor ze naar huis moest wegens gebrek aan sanitaire faciliteiten in de kerk. Jammer dat ze er niet bij was want het was echt een toffe mis, met dansen, zingen, djembé’s en toeters… een spektakel! Daar kunne de Belgische katholieken wel een puntje aan zuigen! Na de lange mis van 3 uur, zijn we naar huis gestrompeld… al dat zitten, rechtstaan, zitten, knielen, dansen, rechtstaan, bidden, offeren… had ons serieus uitgeput.

Op Pasen de volgende dag was het effe België… Inne had overal in huis kleine eitjes verstopt. Dus wij als 2 klein kinderen eitjes rapen, ons weekend kon nimmer stuk! Na onze zoektocht zijn we nog snel gaan ontbijten in de kantine en hebben we terug afscheid genomen van ons bezoek. Ariane was nog altijd nie 100% dus hebben we Pasen op de pot doorgebracht, wat eens iets anders is he…

Om ons afwezigheid van Pasen te compenseren hebben we op Paaswoensdag een party gehouden voor the Staff of the Maternity. We hadden een soort desertenbuffet gemaakt en iedereen is tussen de shiften door bij ons komen eten. Zelfs dokter Dabo en zijn rechterhand Abdou waren gekomen! Mathilda was degene met het minste schaamte… ze was nog maar half binnen, zag de pudding staan en zei: Do I have to eat it with a spoon? Don’t you have some bread, that would be much better! Afrikanen zijn toch zo eerlijk altijd! Schaamte is hier echt onbekend! Maar het was gezellig!

Riding a semi wild horse

Zondag is ideaal voor uitstapjes. ’s Morgens proberen we naar de mis te gaan om 6u, wat nie altijd gemakkelijk is aangezien het onze enige dag is om uit te slapen. Al was het deze zondag de moeite om er eens optijd uit te komen. Na de mis nam Abdou ons mee naar zijn nonkel. Op een open veld net voor de bergen stond een schattig blauw boerderijtje.

Het duurde nie lang voor onzen held Abdou een kudde paarden in een hek joeg en met 2 ‘opgezadelde’ (=een koord rond de nek en een mat op de rug) terugkwam. Zonder zadel en vol enthousiasme trokken we de bergen in. Het uitzicht was schitterend. Abdou’s nonkel heeft 2 vrouwen en een tiental kinderen, allemaal even hartelijk en lief.

We kregen een hele rondleiding door het huis en mochten foto’s bewonderen van zijn trip naar Mekka. Nadien kregen we een bord rijst met sojasaus, zodat we met een goed gevulde maag aan onze terugweg konden inzetten. Op de terugrit, met onze favoriete brommer, kregen we een goeie vlaag regen op onze kop… tja…het regenseizoen is officieel van start gegaan.

de verloren schapen zijn terug!

We hebben al een tijdje niet meer van ons late horen maar wees gerust we leven nog en het gaat nog steeds goed met ons!

Gwendoline, een vrouw die we hebben leren kennen in een overvolle, gezellige taxi op weg naar Njinikom is komen koken bij ons. Ze was voor een paar dagen op bezoek bij haar moeder in ons dorpje en is de spontaanste, en zotste vrouw die we al ooit gezien hebben en waarschijnlijk ook ooit zullen zien.

’s Avonds arriveert ze hier met haar nichtje, brandhout, een ketel en bananenbladeren. Alle elementen voor een geslaagde avond dus! We kennen haar amper maar ze doet ons nog verliefder worden op Afrika! Samen maken we coqui, een soort brij van bonen met rode olie en dat koken in bananenbladeren op een zelfgemaakt vuur buiten. Heerlijk!

Een paar dagen later was het zover: D-day! Ons Marie-Louise (de kip) ging de pot in. We hadden water gekookt en het scherpste mes gezocht om het beesje toch maar van zoveel mogelijk leed te besparen. Het was ons afscheidscadeau voor Soren en Valerie; kip met curry en rijst. Heerlijk Belgisch. Als echte Afrikaanse ging Ariane met haar mes de strijd aan, mijn taak was de kip vast te houden. In het begin liep alles goed, tot Ariane in de helft van hare nek was en die kip zo begon te spartelen dat ik ze loste en niet meer durfde terug te pakken. Gelukkig was Sören er, die voor de eerste keer zich als een echte man gedroeg en ons Marie Louise vastpakte zodat Ariane verder kon snijden. Ze heeft ons toch gesmaakt, ons Louiske! De avond was nog jong dus daarna gingen we nog eens goed dansen met zen allen. Dansen tot we er bij neervallen, vervolgens op de brommer met Abdou om nadien uitgeput in ons heerlijk tweepersoonsbed weg te dromen.

Verder gaan de dage voorbij, kindjes worde geboren en we beseffen dat we over de helft zijn en nog zoveel willen doen. Geniete is dus de boodschap!

Op dienst laten ze ons meer en meer alleen. Soms gaan de vroedvrouwen gewoon ‘efkes’ naar huis. En dan houden wij hier den boel wel recht!

Overlaatst waren we bloed gaan doneren want er is hier een groot tekort. De patiënten moeten zelf donoren zoeken vooraleer ze bloed krijgen. We konden dat wel aan tijdens onze shift dachten we, en’t was toch niet zo druk. Tot we het bloed gegeven hadden, zo slap als een vod deden we met ons tweeën 3 bevallingen, de medicatierondes en al het ander werk want Mister Otto was naar een vergadering in the convent voor al het getrouwde personeel. Toen hij na bijna 3 uur dan toch terugkwam, repten we ons naar de kantine voor een bord rijst met groundnutsoup… een bord vol kracht! Dus onze les hebben we bij deze weeral geleerd: elk 6 kg afvallen op 1,5 maand en bloed gaan geven is géén goei idee!

Een werkweek

Na ons onvergetelijk weekend in Shisong begonnen we terug helemaal opgeladen aan onze werkweek in het ziekenhuis.

We kwamen maandag morgen aan in het ziekenhuis en zagen dat er licht brandde in één van de incubators. Wij als babylovers, gingen er meteen naar toe om te kijken hoe de baby er aan toe was. Het was een prematuurtje, op zondag geboren, van 1.1 kg en ongeveer 26 weken oud. Hij lag er met een maagsonde en voor de rest niets. Eten had hij nog niet gekregen want de moeder had toch geen melk zeiden de vroedvrouwen. Maar wij met onze koppigheid stapten naar de moeder en vroegen haar of we mochten proberen om te kolven. Ze had niet veel melk, maar toch een beetje... dus startten we meteen een voedingsschema op. Toen de Amerikaanse pediater kwam toeren, schreef hij IM medicatie voor, 3x per dag. Maar het arme kindje was zo mager dat IM 3x per dag onmogelijk was. Dus zijn we naar de anesthesist gegaan en hebben we hem gevraagd om bij het baby'tje een infuus te prikken. Julius was meteen bereid om ons te helpen. En heeft er alles aan gedaan om een IV te plaatsen, uiteindelijk is het gelukt in de knie, recht in het beenmerg. Maar we waren blij dat het zat. Dus konden we starten met onze behandeling.

Ondertussen was er een vrouw binnengekomen, het was haar eerste zwangerschap en ze had een vrij lange arbeid. Uiteindelijk stond ze op 10 cm en ging Ariane de bevalling doen. Sister Electa was onze begeleidster dus zij bleef ook in de verloskamer. Het baby'tje werd na een lange uitdrijving geboren, maar het was er niet goed aan toe. Ariane ging meteen mee naar de babytafel en ik bleef bij de moeder. De baby reageerde niet en Ariane had meteen de reflex om de baby te stimuleren, hartmassage en te aspireren maar Electa zei dat ze moest stoppen want dat hij eerst zuurstof moest krijgen. Na veel gesukkel had ze eindelijk het neusbrilletje opstaan maar het machine van de zuurstof ging in alarm. Geen paniek dacht Electa en ze gaf er dus ook geen aandacht aan. Ariane mocht niets anders doen dan het neusbrilletje op de baby houden en na 10 minuten ontdekte ze dat er helemaal niets uit het neusbrilletje kwam, dus de baby lag er al 10 minuten zonder zuurstof! Gelukkig kwam vroedvrouw Rose binnen en heeft zij het machine aan de praat gekregen en de baby wel geaspireerd, maar hij weende nog steeds niet. Electa zei dat hij gewoon moe was van de uitdrijving en dat we hem moesten laten rusten. Tegen de zuster kunnen we niet ingaan dus tegen ons beter weten in, lieten we hem rusten. Maar we vroegen wel dat we hem in de neonatologie mochten houden. Daar stemde ze gelukkig mee in. De baby had geen reflexen, lag alleen maar levensloos in zijn bedje... dus voor hem zag het er ook niet al te rooskleurig uit. We waren er allebei 100% van overtuigd dat er hersenschade was...moest hij het halen.

De volgende dag kwamen we op de materniteit en zagen nog steeds het licht in de incubator branden, dat was een goed teken. Het prematuurtje was een echte vechter! Het andere kindje van de zware bevalling lag ook nog op de neonato, maar hij had een grauwe kleur en stuiptrekkingen. Voor hem zag het er niet zo goed uit.

De week vorderde en alles ging gewoon zijn normale gangetje... 's nachts worden we gebeld voor bevallingen te doen en in de namiddag zitten we allebei als voorbeeldige studentjes achter onze computer aan ons eindwerk te werken. We zullen blij zijn als dat voorbij is en we tijd hebben om terug met de mensen hier vanalles te gaan doen... nog effe doorbijten!

Op donderdag kwamen we op dienst en vertelde de vroedvrouw van de nacht dat de baby van de zware bevalling gestorven was. We waren er deze keer niet zo heel erg van aangedaan want we wisten dat hij zowieso hersenschade zou hebben.

Vrijdagmorgen kregen we weer slecht nieuws en was het prematuurtje tijdens de nachtshift gestorven. De moeder was er echt slecht van, ze was ook één van de meest begane moeders dat we hier al zijn tegengekomen. Elke voedingstijd stond ze voor de incubator te kolven en ze was altijd heel gesteld op hoe haar kindje lag in wisselhouding e.d.... Het deed ons deugd om eens een moeder te hebben met zo'n westers moedergevoel. Hier hebben ze meestal de instelling dat kinderen en baby's nog geen echt leven hebben gehad en het leven dat ze verliezen dus ook niet zo kostbaar is als dat van een volwassene.

Zaterdag begon de dag echt goed, ze belde me om 4.30 u voor een bevalling die wel pas om 7.25 u bevallen is, maar het was zo'n leuk koppel, ik kon ze echt begeleiden gelijk in België. De vrouw had al 4 jongens en dit was een meisje dus ze was echt door het dolle heen! J

Na onze goeie start ging het alleen maar bergaf. Er was nog een vrouw in the labourroom die 's nachts was binnengekomen met veel bloedverlies en vermoeden van placenta praevia. Rose had de dokter 's nachts gebeld, maar die vond het niet nodig om uit zijn bed te komen en zei: ‘ maak haar maar klaar voor een keizersnede en we zien morgen wel'. 's Morgens probeerde Mister Otto (onze mannelijke en fantastische vroedman) de harttonen te beluisteren maar hij vond ze niet. De vrouw moest in ‘spoed' naar de echo en het kindje was dood. De placenta was losgekomen en het kindje zat zonder zuurtstof. Dokter Dabo was zich van geen kwaad bewust, als hij 's nachts de moeite had gedaan om uit zijn bed te komen, dan had de vrouw nu een perfect gezond kindje gehad. Ik was meegegaan naar de operatiezaal om het kindje op te vangen. Toen ik terugkwam in de kleedkamers werd het me allemaal teveel. Zoveel opgekropte frustraties... Er zijn hier zoveel mensen die sterven aan gebrek aan degelijk materiaal maar als er kinderen sterven door dingen die vermeden konden worden... dan wordt het echt wel teveel!

We besloten om in de namiddag naar Bamenda te gaan, en er met ons tweetjes eens effe tussenuit te zijn, een beetje winkelen op de marktjes, wat wandelen en eens ergens gaan eten... we hebben er echt van genoten, het was nodig en we verdienden het na onze zware week!