Womens Day en trip Shisong

Happy Women's Day!

Ons lieve Rose heeft moeten zwoegen om gisteren nog een stuk stof te vinden dat elk jaar speciaal voor Women's Day wordt ontworpen. Zodra we ons mooi roze stofje kregen zetten we de pas in naar de heldin der heldinnen: de naaister!

Iedereen was super enthousiast over onze jurk en natuurlijk waren wij zo fier als een gieter!

Dan was het eindelijk zover, van overal troepten er groepjes vrouwen samen in een open veld. Het zijn allemaal kleine verenigingen waar vrouwen kunnen bij aan sluiten, de bedoeling is dan dat ze onderling geld kunnen lenen of elkaar helpen wanneer nodig.

Ze bereidde allemaal een actje voor zoals traditionele dans of een toneel. Daarna was er een soort 'march' waar de vroedvrouwen op stonden dat we mee marcheerde. We moesten de affiche dragen waar slogans van de groep opstonden, omdat we niet goed konden zwaaien met onze armen volgens Olga.

De traditionele dans voor erna hadden we ook mee gerepeteerd in het ziekenhuis maar om het we hebben het enkel gelaten bij toegekijken...da leek ons het beste, om het de mensen te besparen.

Erna volgde er preken over de emancipatie van de vrouwen.

We sloten af met eten en drinken in hun 'clubhouse', het was de moeite waard!

Vrijdag 8 maart

Hop naar Shisong!

We hadden Inne en Camille nu al te lang nimeer gezien dus kon er wel een weekendje Shisong af. We hebben al zoveel overuren dat sister Electa het ons met plezier gunde.

Bie en ik kwamen in een 'supermarkt' terecht en werden bijna zot!

‘s Avonds gingen we gezellig eten in een klein barakje bij ‘mama Felicitas'. Bakbananen met vis, jamajama en een sausje, hmmmmmm. Valerie en Soren waren ook mee gereisd en ter plekke zaten nog 2 Belgische studenten geneeskunde dus het was één witte bende bijeen. Veel beziens!

De volgende morgen kregen we een rondleiding in het ziekenhuis, het was duidelijk dat het daar beter was dan bij ons, het loopt er vol studenten omdat er een school is voor verpleegsters en vroedvrouwen.

En ook de stoffenaankoop is eindelijk ingezet! Een markt vol keuze, resultaat: 3 super mooie stofjes gekocht waar we droomkleedjes van late maken.

Daarna met 9 in de taxi voor naar de watervallen te gaan. Na een klein uurtje wandelen in de brousse kwamen we aan bij een super gezellig watervalletje. We hebben er met ons 4 een paar leuke flairfoto's gemaakt dus wie weet staan we er binnekort inJ

's Avonds gaf Camille een feesje voor haar verjaardag. Het was een mengeling van zwart, blank , zatte en minder zatte.

Toch waren we blij om terug te keren naar ons klein, fijn Njinikom. Na een helse terugrit van 4u op aarde wegen met putten van een meter diep keken we uit naar een gezellig filmpje in ons bed.

pushpush!

Goodmorning!

Na de stilte komt de storm en dus ook hier... het wordt terug drukker en we worden er wel elke nacht eens uitgebeld. Dan het is spurten met de koplamp op naar het ziekenhuis, jaja, de kilo's vlieger er hier af.

Ariane en ik geraken toch dicht bij het magische getal ‘40', het minimum aantal bevallingen dat we moeten halen om af te studeren. We staan vaak alleen in de verloskamer en voor de rest gaat alles hier gewoon zijn normale afrikaanse gangetje, nog steeds geen water, dansen in de verloskamer en genieten allom mààr Ariane en ik mogen onszelf wel de weldoeners van de week noemen want wij aten pork for charity! Als we mensen kunnen helpen, dan doen we het ook he! ;-)

Vanmorgen zijn we mee met sister Philippa op pad vertrokken naar de outstations, dat zijn een soort van gezondheidscentra die in ver gelegen dorpjes liggen. Er is permanent een verpleegster die bevallingen en andere noodzaken opvangt. Eén keer per maand gaat de zuster hier naar toe om al de baby's van die regio te wegen, vitaminen te geven en te vaccineren. Dus vandaag hebben wij de ganse dag tussen de afrikaanse babies gezeten... het was er heerlijk! Langs alle kanten uit de brousse verschenen moeders met kinderen en het was er 1 gezellige boel.

Na het wegen moesten alle vrouwen samen komen zitten en begonnen ze liedjes te zingen met de nurse over het belang van eens per maand naar't ziekenhuis te komen en hun kinderen te laten vaccineren. 'Prevention is better dan cure...shallalalalaaaaa' Op die manier proberen ze de mensen iets bij te leren omdat er vele niet kunnen lezen. Het was echt een zalige dag, die we afsloten met jawel: foufou, jamma jamma en vis.

Gisteravond stond Abdou plots voor de deur met schapenvlees. Omdat we hem altijd uit lachte dat hij ni kon koke wou hij het tegendeel bewijzen; oeps! En natuurlijk het smaakte. Hadden Soren en Valerie toch ook geen fles Gin kunnen kopen van 5 liter en onze avond was weer goed begonnen.

Tot Henrietta belde voor een delivery! Omkleden en spurten naar het ziekenhuis.

But we like midwifery! :)

Genieten

Hallowa!

Na al die buien de voorbije dagen dachten we dat het mooie weer wel voorbij was maar de zon laat ons niet in de steek! We bakken weer.

Er is al een begrafenis van 3 dagen in ons dorpje aan de gang, de familie feest en eet.. ik heb nog nooit zo graag op iemand zijn afscheid wille zijn. (foei!) Ma bon we merkte achter ons gezellig ziekenhuisje een boerderijtje met VARKENS! Eén van de sisters kweekt ze om te verkopen en de opbrengt van hun vlees wordt geschonken aan de aidspatiënten van project Hope. Dus zullen Bie en ik ons opofferen om vlees te eten voor het goede doelJ

Project Hope is een stichting van Holland die medicatie uitdeelt aan positieve patiënten maar ook voorlichting geeft aan kinderen. Een hele goeie zaak maar moest de priester in de mis stoppen met preken over het condoomverbod zoude er ook al veel levens gered worden...

Kristien, onze buurvrouw, een Oostenrijkse verpleegster die al haar verlof van 2 jaar spaarde om 3 maanden bij project Hope te komen helpen. Frustrerend voor haar want van de 1,5 maand dat ze hier al was waren er nog maar 16 dagen aidsmedicatie, wat een ramp voor de patiënten is.

Verder is het werken hier zo fijn, iedereen is zo hartelijk en grappig. Bevallingen doen we alleen, feedback is altijd goed en de baby's zijn om op te eten!

Zondag 26 februari

Ndaware tea Estate.

Wat n dagje! Abdou vroeg of we eens mee wilden gaan naar één van de grootste theeplantages ter wereld. Alleen al omdat het met de brommer was waren Bie en ik enthousiast. En dus vertrokken we met 2 brommers en 6 mensen voor een rit van 1,5uur.

Na een serieuze klim in de bergen reden we de immense plantages tegemoet. Wat een zicht!

We mochten er op de thee bij de Moslim familie van den Abdou, echt hele sympathieke mensen. Moslims zijn hier in Cameroon duidelijk welgestelder dan katholieken.

Het hele dorp was tewerkgesteld in de theesector, kan ook moeilijk anders want zover het oog kon rijken zag je overal theeplantjes, het bedrijf werd gerund door één stinkend rijke eigenaar. Zonder problemen zijn we zijn fabriek, huis en eigendom mogen gaan bewonderen. Aangezien het zondag was lag de productie stil maar bij zijn thuis hadden we meer geluk.

Hij had gewoon een privédierentuin! Pythons, koeien, paarden, pauwen, struisvogels, beboons en chimpansees! Ik was in de zevende hemel want we waren nog ni tegoei van de brommer of Billy liep me al tegemoet en stak zijn armpjes naar mij uit. Er liepen gewoon 4 chimpansees vrij rond en ze waren zo tam en lief. Voor Bie wel wat minder want Billy viel haar voeten aan...misschien een gevolg van al meer dan een week geen waterJ

Erna bezochten we ook de teeserres en velden.

De nonkel van Abdou vroeg of we ook eens wouden komen paardrijden, natuurlijk! Wat staat er ons nog allemaal te wachten.

Vandaag komt Betilda ons leren om een specialiteit te maken, kip met groentjes en foefoe.

Smakelijk!

Nachten in Njinikom

Deze week doen Ariane en ik nachten, omdat er ’s nachts altijd meer bevallingen zijn dan overdag… normaal gezien toch… maar uiteraard is deze week een uitzondering en hebben enkel maandag elk een bevalling kunnen doen. De nachten zijn hier wel heel erg rustig, niets in vergelijking met Belgie. In de week hadden we onze laptop meegenomen en hebben we samen met Madame Angelina en Candida ‘The notebook’ gezien. Ze hadden allebei nog nooit een film gezien en waren dan ook dikwijls gechoqueerd. De liefdes scènes hebben we dan ook maar wijselijk doorgespoeld aangezien ze ons al naakt vinden met onze rokken tot op de knie. Na de pillen van 12uur zeggen ze: you better go and take a rest now! Dus dan slapen we tot de pillen van 4uur. Ook de vroedvrouwen gaan gewoon slapen in de arbeidszaal en staan amper op als er iets gebeurt. Dus in’t vervolg gaan we toch maar terug gewoon vroeges doen.

Gisteren kwam Madame Mathilda aan met ne grote zak met daarin een trouwkleed, Ariane dacht zoals elke naïeve westerling direct aan een trouwpartij, maar nee, hier in Afrika is niets zo logisch. Het was voor haar tante van 107 jaar die 2 weken geleden gestorven was en vandaag begraven wordt. Mathilda was op weg naar het mortuary om daar haar tante in een schoon kleed te stoppen. Maar eerst moest Angelina het trouw-doodskleed is kunne aantrekken met veel schatergelach tot gevolg. Ze recupereren hier echt ALLES!

Voor de rest gaat alles hier z’n gewone afrikaanse gangetje… we hebben al een week geen water meer in ons huisje dus moeten we altijd water gaan halen bij’t mortuarium. Gelukkig regent het ook heel veel zodat we dan naar buiten schieten om onze emmers in de regen te zetten. We zijn heel verbaasd van de kleine dingen in het leven zoals het hebben van elektriciteit, internet en eten…Dus zoals de meeste afrikanen, leiden ook wij honger, gesproken van echte integratie in de cultuur! Gelukkig hebben Ariane en ik allebei wat reserves en ook allebei hetzelfde doel. Om hier toch wa kilo’s kwijt te geraken. Bij gebrek aan fatsoenlijk meetmateriaal hebben we terjuist onze omtrek met een touwtje gemeten en knoopjes gelegd dat doen we binnen een maand nog eens, om dan te zien of al dieje honger toch niet voor niks is geweest ;-)

Spontaan-watertandende-bij-het-denken-aan-Belgisch-vlees Ariane en Bie

Na regen komt zonneschijn

Hier zijn we weer!

Ondertussen hebben we weer ’t een en’t ander meegemaakt,

zaterdag heeft Ariane de bevalling gedaan van een moeder die nog maar 28 weken zwanger was, het meisje werd geboren en woog 1.6kg. We verschoten allebei nogal, en ariane heeft zich meteen ontfermd over het kleine meisje. Ze ging naar de “neonato” wat niet te vergelijken valt met onze neonato’s. Het zijn zo van die houten bakken met een lamp onder (die ook niet voorverwarmd worden) Dus het baby’tje werd in een koude incubator gelegd met een warmwaterkruik… De zusters trokken zich er niet veel van aan, wij begonnen direct op te zoeken hoe we haar zoveel mogelijk kansen konden geven. Toen we een voedingsschema hadden opgesteld, heeft Ariane meegeholpen bij de moeder om manueel te kolven, want de eerste melk is de belangrijkste! Dus hadden we een maagsonde gestoken en haar om de 2uur gevoed, maar toen we ’s avonds in ons ziekenhuiskamertje zaten te werken voor school, gebeurde hetgeen wat we eigenlijk wel hadden verwacht… Mister Otto, de mannelijke vroedvrouw was haar aan het reanimeren maar ze is er niet doorgekomen… Hier waren we toch allebei effe van aangedaan, vooral omdat Ariane zich zo had ontfermd over het kleintje. Maar zoals de zusters hier zeggen… it’s all up to god!

Op zondag morgen was het mass, onze eerste afrikaanse mis. En het zal er één zijn om te onthouden! Op weg naar de kerk kwamen we de Sister Xaveria die met de woorden “when you bend over, I can see your bottom!” ons terugstuurde om iets langer aan te doen. In de mis aangekomen was er zeker 1000 man en allemaal echt op z’n Afrikaans me zoveel ritme in hun lijf staan die daar allemaal te shaken before God Allmighty! En te zingen, echt wel een heel ervaring van maar liefst 3 uur lang!

Voor de rest heeft een zondag hier niet veel te betekenen want dan zetten de nonnen het internet en de elektriciteit af. Dus op de PC werken ging al niet. Dan zijn we ’s avonds maar met de motseklet door de broesch en bananeplantages naar een lokaal ‘discotheekje’ gegaan. Ook daarvan kunnen de westerse mannen nog wel een lesje van leren want God, they know how to dance!

Vandaag werden we op “audiëntie” geroepen bij de hoofdzuster. When you go to Rome, you have to life like the Romans. Daarmee wou ze zeggen dat we ons moesten kleden als Afrikaanse vrouwen en dus geen uitdagende kleren mochten aan doen. I would like you to wear long pants. (dus daar zaten we met onze rokken tot op de knieën en amper broeken in de kast thuis) Da is hier echt wel nie normaal, die regeren hier alles, het water, internet, elektriciteit, if the sisters want it like that, it will be like that!

Dus wij als brave westerlingen zullen maar in het gareel lopen! ;-)

Lots of love

tulinma

Tulinma!

Den Abdou (de vertaler van Dr Dabo) heeft Bie en mij enkele woordjes ¨Piging' geleerd. Gene zever! Wij hebben hem dan ook basis Nederlands gegeven en nu doe we allebei ons best al lukt het hem al beter. Persen is bijvoorbeeld 'tching' dus tijdens de bevalling zeggen bie en ik de hele tijd 'scholscholschol'.

We zijn naar Bamenda afgereisd om inkopen te doen en teruggekomen met 4 op de brommer en onze zakken! Alles over voor eten, maar we moete ook toegeve dat het allemaal altijd voor veel gegiechel zorgt.

En creatief da we zijn! Ons brood bengeld in een zak in de tuin en voor we een deur binnengaan kloppen we er standaard is op. En dat allemaal voor onze lieve huisgenoten, de muizen. We willen ni da ze wennen aan ons

Het werk is het ziekenhuis is op z'n Afrikaans, een opengevallen sectio (keizersnede) werd zonder verdoving gehecht. De vrouwen kermen soms van de pijn maar zijn zo dapper! Bie zag zelfs hoe een overleden vrouw aan een brommerbestuurder werd gebonden om haar zo te vervoeren. Het kan allemaal.

Maar toch zijn we vol van Afrika! Ons ziekenhuis is zo gezellig en de mensen zijn zo warm. Tijdens operaties wordt er gezeverd en gelache, iedereen zegt goeiedag en noemt ons sister. Vandaag is Angelina (één van de vroedvrouwen) aan onze voorraad druivensuiker geraakt ze is er vol van, ook deo kende ze ni.. nu ik het onder haar oksel heb gespote loopt ze de hele tijd te rieke.

We hebben onze telefoonnummer opgegeven voor permanentie als er bevallingen zijn. Als ze bellen moeten we echt spurtte want het kan hier heel snel gaan. Gisterennacht viel de elektriciteit uit maar geen probleem: olielampen aan!

Onze eerste week zit erop en ik kijk al uit naar de volgende! Morge is het zondag en rustdag, Bie en ik hebben ons eens voorgenomen van mee te gaan naar de mis, waarschijnlijk ook een avontuur op zich en daarna naar de kleermaakster!

Warme groetjesssssss!

Onze eerste Afrikaanse baby's

Onze eerste Afrikaanse baby’s zijn ter wereld gebracht! Whoehoew!

Bie en ik geraakte vanmorgen met veel moeite uit bed na een luilekker week maar we zijn met een goed gevoel teruggekeerd. Sister Electa (de hoofzuster van materniteit en verloskamer) sloot onze dag af met de woorden: Go and take a rest now. Da laatste is zoal het motto hier.

We zijn al allbei vol van die schattig baby'tjes, ik wil er nu echt wel één! Ook de vrouwen zijn zo sterk, geen epidurale, vroedvrouwen durven ze te slagen in hun gezicht en geen verdoving bij het hechten. Respect! We zagen vandaag ook een stuitbevalling met de voetjes eerst, iets wat bij ons in belgie amper wordt gedaan door het grote risico. Steriliteit bestaat hier niet, medicatie is schaars en medelijden hoort er niet thuis.

Ik zal Bie vanavond maar is verrassen voor Valentijn want ondanks we elkaar voor ons avontuur ni kende slapen we al van dag 1 samen in een dubbelbed ook al hebben we 3 slaapkamers. Gewoon voor de gezelligheid en ook wel voor de duizende muizen in ons huis….we hopen dat er op die manier geen plaats meer is voor hun in ons bed.

Groetjes, Bie, Ariane en de muizen!

the sisters

Gistere ons buikskes goed volgegeten met het diner van de zusters. Weinige Kameroenezen die jaarlijks zo eten vrees ik. Het was een buffet met even veel schotels als uitgenodigde. En bier, massa’s bier in grote flessen!

Die sister drinken er hier goed op los, de uitspraak waar Bie en ik dicht bij lagen was toch wel;

“I like applejuice but this is heaven” waarop de non haar pint hief.

Vandaag was onze eerste werkdag, kort gezegd; chaos, verbazing en medelijden. Maar het is wel een super leuk ziekenhuis, juist een klein dorpje op zich. Iedereen heeft zijn familieleden mee en ligt er in het zonneke of wandelt er rond, doet de was,…. Zelfs een kip in een zak staat gewoon in de gang op materniteit. De zieken zijn verplicht om familie mee te brengen want zij wassen en koken voor hen.

Abdou ( de vertaler van dokter Dabo, de gynaecoloog) nam ons mee naar een feesje

’s avonds. Het was een afscheidsfeest voor een overledene van het dorp. Hij was lid van

-Palace Djudju- wat dan ook mag zijn en dan komen er verschillende van die opperhoofden uit de streek dansen en preken. Allemaal zat van palmbier! Chic om te zien, foto’s volgen zeker.